Het RAE-woordenboek verduidelijkt voor mij dat Oda betekent: "Hoge poëtische compositie, die over het algemeen iets of iemand prijst." Ik heb geen liefdevoller en filosofischer thema kunnen kiezen om mijn lieve Xàbia te prijzen.
De immense kracht van je bergen klonk in mijn gedachten, groen met zijn dennen en weelderige bomen en je blauwe en kristalheldere zee. En na een bezoek aan verschillende afgelegen stranden van mijn Spanje, overwoog ik de glorie van je prachtige baai en besloot ik je te aanbidden en ervan te genieten. Mijn fantasie brandde van gretigheid om je te bewonderen en de nieuwsgierigheid die me kwelde van de ene kant van mijn lichaam naar de andere te brengen als ik me verwijderde van je licht dat oprijst naar de hoogste top van je mythische Montgó.
Hier ben ik, naast jou, je golven, je gekrulde schuim met zijn gloednieuwe glans, maakt onbevreesd de valkuilen van paniek wit. Rusteloos kijk ik naar je om je te betoveren en te aanbidden. In je kristalheldere is de zon met zijn majestueuze jurk gecamoufleerd en verbergt. Waar is je einde? Waar zullen mijn ogen je vinden? Gedragen op de vleugels van je briesje, volgt mijn verlangende geest je dag en nacht totdat hij je vindt voordat hij flauwvalt in zo'n uitgestrektheid.
Omdat de klinkende beweging van je golven mijn hart breekt. En de geagiteerde schommelingen van de wind in de zomermaanden volgzaam en trillend buigen. Ik zie de wervelwind gevormd door de wind, en ik zie in jouw contrasterende bergen ook de hoge dennen trillen en brullen, want ik ben niet blind. In dit levendige koken, deze golven die aankomen, vluchten, terugkeren, nooit kalmeren, terwijl de rotsen trillen bij de zweepslag. En jij, mijn geliefde Kiezelstrand, je roert en schudt keer op keer, het hese gebrul dat de echo's doven en de hoogste rotsen trillen.
Welke muur, welke beschutting zal tegen je volstaan? De golven als bergen rijzen op, hun diepe builen en hun furieuze schuim met de woede die ze tonen openen het hart in mijn borst. De dag is aangebroken dat, na de angst, de zegevierende stap naar de aarde, en gebrul daarbinnen, stranden en ongelukkige mannen omhult en je jubelende schuim weer opduikt dat in immens geluk de stranden van mijn gedroomde poëzie van mijn Ode aan Jávea omhult.
Juan Legaz Palomares
